Αλληλεγγύη
Όταν
τηρούνται οι βασικές αρχές Δημοκρατίας
αυτόματα υπάρχει και αλληλεγγύη.
Έτσι
θα πρέπει να ορίσουμε την έννοια της
“αλληλεγγύης”.
Για
τον λόγο αυτό ας ορίσουμε πρώτα την
έννοια της Δημοκρατίας.
Δημοκρατία
ήταν το πολίτευμα που εισήγαγαν ο
Κλεισθένης και ο Εφιάλτης στην Αθήνα,
ο επιστημονικός όμως ορισμός της δεν
αποκλείει και διορθώσεις στις τεχνικές
και τα μέσα λειτουργίας της, ιδιαίτερα
αν είναι να εφαρμοστεί με τις δυνατότητες
που δίνει η σύγχρονη τεχνολογία.
Βέβαια
μπορεί το εγχείρημα να ήταν πετυχημένο
και από τα λίγα, αλλά η μοναδική αναφορά
μας σε αυτό ως ορισμό της Δημοκρατίας,
κινδυνεύει να προκαλέσει ανούσιες
κριτικές από τους αντιπάλους της, ίσως
ενίοτε και δικαιολογημένες.
Επίσης
λόγω του θαυμασμού μας στον Μέγα Αλέξανδρο
συχνά παραλείπουμε να αναφέρουμε την
ιστορική αλήθεια, ότι δηλαδή ήταν αυτός
που άρχισε την αποδόμηση της δια της
βίας με τους Ρωμαίους μετέπειτα να την
αποτελειώνουν.
Μια
Δημοκρατία που είχε εν τούτοις αντέξει
ακόμη και στον Πελοποννησιακό πόλεμο
και σε άλλες δύσκολες καταστάσεις.
Έτσι
την Δημοκρατία
προτείνω να την ορίσουμε ως το πολίτευμα
όπου έχομε θεσμοποίηση της Κοινωνίας,
όπου οι 3 διακριτές εξουσίες είναι
υπουργοί της (υπηρέτες της), ενώ τα μέλη
της είναι πολίτες οι οποίοι μαζί με το
δικό τους προτάσσουν το κοινό καλό.
Άρα η αλληλεγγύη είναι συνυφασμένη με
την έννοια της ιδιότητας του πολίτη και
της Δημοκρατίας.
Σήμερα έχουμε το ακριβώς αντίθετο: η
κατ' επίφαση κοινωνία υπηρετεί τους
πολιτικούς, και μάλιστα ανασφάλιστη !.
Θα
πρότεινα ως αντίθετο της Δημοκρατίας
να
ορίσουμε τον Φασισμό
με όλα τα χαρακτηριστικά μιας εγκληματικής
οργάνωσης που νέμεται και τις 3 εξουσίες,
λεηλατώντας την Κοινωνία μέσω και της
διαφθοράς των μελών της- υπηκόων,
αφαιρώντας έτσι από τους περισσότερους
όλες τις αρετές πολίτη
που θα είχαν σε καθεστώς Δημοκρατίας.
Παράδειγμα το σημερινό καθεστώς στον
χώρο της Ελλάδας.
Η
συνεχιζόμενη λεηλασία της Κοινωνίας
την μετατρέπει σιγά – σιγά σε μάζα
υπηκόων
με ελάχιστους πολίτες που συνεχίζουν
να αντιστέκονται. Για πόσο όμως ακόμη
;
Μεταξύ
αυτών των υπηκόων δεν μπορεί εξ ορισμού
να υπάρξει αλληλεγγύη
που όμως αν παρ' ελπίδα την αναπτύξουν,
θα μπορεί να τους μετατρέπει σταδιακά
σε πολίτες, εν δυνάμει μέλη μικρότερων
όμως πολιτικών σχηματισμών.
Εν
τούτοις έχει άραγε έννοια η επιδίωξη
«μεγαλώματος» ενός τέτοιου κινήματος
πολιτών μέσα σε μία κατ’ επίφαση
«κοινωνία» και μάλιστα τηρώντας τους
κανόνες του συστήματος που την
καταδυναστεύει ;
Ή
μήπως μόνη ελπίδα είναι η επανάσταση της μειοψηφίας των πολιτών ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου